Żółtaczka wirusowa buraka

Wiroza ta występuje dość powszechnie na plantacjach buraków szczególnie w zachodnich rejonach kraju. W razie dużego nasilenia obniża plon korzeni i liści o 20-—30% oraz zmniejsza zawartość cukru w korzeniach; plon nasion może zmniejszyć się o 30—50%. Pierwsze objawy występują, począwszy od lipca, na wierzchołkach najstarszych liści, które przybierają barwę żółtą z odcieniem złocistym lub pomarańczowym. W miarę rozwoju choroby żółknięcie postępuje ku dołowi obejmując prawie cały liść. Zielone pozostają tylko wąskie pasemka tkanki wzdłuż nerwów i niekiedy nasada liścia. Porażone liście są grubsze od zdrowych, pofałdowane, kruche, chrzęszczące przy zgniataniu. Na ich wierzchołkach i brzegach występuje często nekroza. Takie same objawy obserwuje się na nasiennikach buraka. Jeżeli wysadki zostały zakażone w pierwszym roku uprawy, to obumierają przed wydaniem pędu nasiennego lub wykształcają słabe pędy zupełnie płonę albo ze zdrobniałymi kłębkami. Zapobieganie i zwalczanie. Mszyce, które przenoszą wirus żółtaczki, trzeba zwalczać natychmiast po ich pojawieniu się na plantacjach. Plantacje nasienne buraka, jak również innych roślin, które są porażane przez żółtaczkę wirusową (np. szpinak, bób, bobik), należy zakładać w przepisowej odległości od plantacji buraków z siewu. Na plantacjach przeznaczonych na wysadki i na plantacjach nasiennych należy przeprowadzać ostrą selekcję negatywną, tzn. usuwać i niszczyć zawirusowane rośliny. Należy zwalczać chwasty, wiele z nich bowiem jest żywicielami mszyc przenoszących wirus żółtaczki buraka.