Więdnięcie fuzaryjne motylkowych

Jest to choroba grzybowa, występująca nie tylko na koniczynie czerwonej i białej oraz lucernie, lecz również na grochu, łubinie, wyce, bobiku, seradeli i esparcecie. Liście i łodygi porażonych roślin więdną, żółkną i zasychają, począwszy od najmłodszych ku starszym, korzenie brunatnieją i gniją. Na plantacjach łubinu żółtego choroba ta występuje w dużym nasileniu, porażając ponad 50% roślin. Na polu obserwuje się zawsze ogniska porażonych roślin, co świadczy o stopniowym rozprzestrzenianiu się choroby z pierwotnych źródeł infekcji. Na poprzecznym przekroju łodyg chorych roślin widoczne jest zbrunatnienie pierścienia wiązek naczyniowych. Grzyb przenosi się z roku na rok w resztkach roślin w glebie i za pośrednictwem nasion. Zapobieganie i zwalczanie. Ponieważ głównym źródłem zakażenia roślin jest gleba, dlatego na polach, gdzie występuje choroba, należy zaniechać uprawy roślin motylkowych co najmniej na 4 lata. Zaleca się starannie usuwać resztki pożniwne. Do siewu używać nasion pochodzących ze zdrowych plantacji, najlepiej kwalifikowanych, i zaprawiać je Zaprawą nasienną T (6 g/kg nasion), Zaprawą Funaben T (4 g/kg) lub Zaprawą nasienną T zawiesinową (4 g/kg), stosując ją na sucho. Nie siać zbyt gęsto. Przy uprawie łubinu na nasiona zalecany jest wcześniejszy siew, przy uprawie zaś na zieloną masę i przyoranie należy go nieco opóźnić, ponieważ porażenie roślin jest wówczas słabsze.