Zgorzel podstawy źdźbła, czyli podsuszka

Chorobę powoduje grzyb, który poraża najczęściej pszenicę, rzadziej inne zboża. Pierwszym, dostrzegalnym z daleka, objawem choroby jest występowanie pożółkłych lub bielejących roślin wśród zielonego jeszcze łanu zboża. Rośliny te mają kłosy bez ziarniaków lub z drobnymi, „chudymi” ziarniakami. U nasady źdźbeł i na korzeniach porażonych roślin widoczna jest kłaczkowata, brunatno- czarna opilśń. Korzenie są sczerniałe, a ich zewnętrzne tkanki obumierają i łuszczą się. Porażone rośliny można łatwo wyciągnąć z ziemi, ponieważ ich system korzeniowy został zniszczony przez grzyb. Na krótko przed żniwami lub w czasie żniw, zwłaszcza podczas pogody deszczowej, porażone rośliny ciemnieją, ponieważ wskutek osłabienia opanowane zostają przez inne choroby, np. przez czerń zbożową. Zgorzel podstawy źdźbła występuje w większym nasileniu na glebach słabszych i zasadowych. Choroba znacznie obniża plon i pogarsza jego jakość. Zapobieganie i zwalczanie. Na polach, na których wystąpiła w silniejszym stopniu zgorzel podstawy źdźbła, nie należy uprawiać zbóż i traw przez 2—3 lata. Jako przedplon dla zbóż najodpowiedniejsze są rzepak, rośliny okopowe oraz motylkowe (z wyjątkiem wsiewanych w zboża). Po zbiorze zbóż należy natychmiast przeprowadzić podorywkę, a jesienią głęboką orkę, aby częściowo zniszczyć grzybnię zimującą w glebie i na resztkach pożniwnych. Utrzymywać glebę w kulturze i stosować obornik zapewniający dobrą strukturę. Unikać silnego wapnowania pól przeznaczonych pod zboża, a na glebach zasadowych stosować nawozy fizjologicznie kwaśne. Nawożenie superfosfatem sprzyja regeneracji korzeni.