Rdza lnu

Ta choroba grzybowa wpływa bardzo ujemnie nie tylko na wzrost i rozwój lnu, ale również na jakość włókna, które nie daje się oddzielić od pozostałych tkanek, jest kruche i łamliwe. Wczesne stadia rozwoju grzyba w postaci nielicznych, żółtawych plamek na liścieniach i łodyżkach siewek lub żółtopomarańczowych brodawek występujących głównie na dolnej stronie liścieni, liści i na łodygach na ogół uchodzą uwagi rolnika. Natomiast tuż przed kwitnieniem lub w jego okresie łatwo dostrzec na liściach, łodygach i działkach kielicha jesnopomarańczowe poduszeczki — zarodniki letnie rdzy. Przy silnym porażeniu lnu liście więdną, zasychają i opadają, a szypułki kwiatowe i młode pędy miejscami grubieją i skręcają się. W okresie dojrzewania lnu pojawiają się na łodygach i szypułkach kwiatowych, a niekiedy również na działkach kielicha i torebkach nasiennych czerwonobrunatne, później prawie smolisto-czarne, połyskujące, wzniesione plamy — skupienia zarodników zimowych. Plamy te często zlewają się i przy silnym porażeniu mogą pokryć do 50% powierzchni łodygi. Grzyb zimuje w postaci zarodników zimowych na resztkach roślin w glebie. Zapobieganie i zwalczanie. Jedną z ważniejszych czynności zapobiegawczych jest zbieranie i niszczenie resztek po zbiorze i przeróbce lnu. Materiał siewny powinien być starannie oczyszczony. Len zaleca się wysiewać możliwie wcześnie, ponieważ zasiewy późniejsze są silniej porażone przez rdzę. Nie należy uprawiać lnu na polach nisko położonych ani nawozić nadmiernie azotem.