Mątwik burakowy

Bardzo drobne larwy tego nicienia żyją w korzonkach buraka. Dojrzałe samice mątwika widoczne są na ich powierzchni w postaci białych ziarenek. Ciało zapłodnionej samicy wypełnia się jajami i tworzy cystę. Może ona przetrwać w glebie 5—6 lat. W każdym roku wiosną z części cysty wychodzą larwy, które wnikają do korzonków buraka. Jeżeli nie znajdą w pobliżu roślin żywicielskich (oprócz buraków należą do nich rzepaki i inne gatunki z rodziny krzyżowych), to giną. Są też rośliny zwane „wrogimi” które powodują szybsze wylęganie się larw, lecz nie stanowią ich pokarmu. Już w czerwcu można zaobserwować więdnięcie roślin, szczególnie w gorące dni. Później liście roślin opanowanych przez mątwika nabierają barwy żółtawej, rośliny rosną słabo i najczęściej usychają. Obniżka plonu korzeni zależy od liczby cyst w glebie i waha się od 5 do 50%. Zapobieganie i zwalczanie. Na glebie słabo zarażonej przez mątwika należy uprawiać buraki i inne rośliny żywicielskie co’ 4—5 lat, a na silnie zarażonej — co 6—7 lat. W tym okresie należy wysiewać rośliny „wrogie”, jak lucerna cykoria, żyto, cebula i kukurydza. Rośliny trzeba nawozić szczególnie intensywnie nawozami potasowymi i fosforowymi. Bardzo* ważnym zabiegiem jest niszczenie chwastów — żywicieli mątwika. Po pracy na polu zarażonym należy oczyścić z ziemi narzędzia i kopyta koni.