Rdza wejmutkowo-porzeczkowa

Rdza wejmutkowo-porzeczkowa poraża przede wszystkim porzeczkę czarną, rzadziej porzeczki czerwone i białe. Najczęściej dopiero na początku czerwca pojawiają się na górnej stronie liści liczne drobne, żółtawe plamki. Na dolnej stronie liści rozwijają się w miejscu plamek pomarańczowordzawe skupienia zarodników letnich, które rozprzestrzeniają chorobę na plantacji. W niektórych latach może dojść do tak silnego porażenia liści porzeczki czarnej, że plantacja przybiera rdzawy odcień. W lipcu obok rdzawych skupień, również na dolnej stronie liści, zaczynają wykształcać się masowo brunatne, kłaczkowate skupienia zarodników zimowych. Zarodniki te zakażają sosnę wejmutkę (lub inne sosny pięcioigielne), na której grzyb wytwarza zarodniki wiosenne. Zarodniki wiosenne przenoszone przez wiatr dostają się na młode liście porzeczek. Rdza wejmutko- wo-porzeczkowa występująca w dużym nasileniu może spowodować zamarcie i przedwczesne opadnięcie liści porzeczek w drugiej połowie lata, wskutek czego krzewy słabo owocują w roku następnym. Zapobieganie i zwalczanie. Metody agrotechniczne zwalczania rdzy wejmutkowo-porzeczkowej nie różnią się od podanych przy zwalczaniu antraknozy liści porzeczek. Ponadto nie należy zakładać plantacji porzeczek w pobliżu skupisk sosny wejmutki lub innych gatunków sosen pięcioigielnych. Terminy chemicznego zwalczania rdzy wejmutkowo-porzeczkowej na plantacjach porzeczek są następujące: pierwszy zabieg pod koniec kwitnienia porzeczek, następne 2—3 w odstępach 10 do 14-dniowych oraz 1—2 zabiegi po zbiorach owoców. Zalecane preparaty to: Miedzian 50 (3,0 kg/ha), Topsin M (0,75—1,5 kg/ha; wyższa dawka przy dużym nasileniu rdzy), Bayleton 5 WP (1,2— —1,5 kg/ha) lub Benlate (0,75—1,2 kg/ha). Preparat Benlate należy stosować tylko w szkółkach i na plantacjach matecznych, albo po zbiorze owoców. Miedzianu 50 nie stosować na plantacjach porzeczki czarnej.