Pędruś koniczynowiec

Chrząszcz ma ciało kształtu gruszkowatego, długości 3—3,5 mm, barwy czarnej, i długi, walcowaty ryjek. Larwa jest biała z ciemnobrązową głową, kabłąkowato zgięta. Zimują chrząszcze w ściółce i innych kryjówkach. Na plantacje koniczyny czerwonej przylatują wczesną wiosną i żywią się młodymi listkami, wygryzając w nich drobne, okrągłe otworki. Samice składają jaja w zielone pąki kwiatostanowe. Wylęgłe larwy żerują wewnątrz kwiatostanów niszcząc poszczególne kwiatki. Jedna larwa może zniszczyć 9—15 kwiatków. Przepoczwarcza się w kwiatostanie, po czym wychodzą chrząszcze następnego pokolenia. Opanowane kwiatostany wcześniej brunatnieją i zasychają, a silniej uszkodzone rozpadają się. W ciągu roku rozwijają się dwa pokolenia szkodnika. Na plantacjach koniczyny występuje kilka innych gatunków, jak pędruś czarnoudek, pędruś łodygowiec, pędruś zieleniak i inne, mające mniejsze znaczenie gospodarcze. Zapobieganie i zwalczanie. Należy kosić pierwszy odrost w fazie pąków kwiatostanowych lub na początku kwitnienia i zaraz zbierać z pola. Zabiegi chemiczne przeprowadza się wyłącznie na plantacjach nasiennych. Rośliny opryskuje się bezpośrednio po zbiorze pierwszego pokosu jednym z następujących preparatów: Karbatox zawiesinowy 75 (1,8 kg/ha), Owadofos płynny 50 (0,9 l/ha) lub Metation E-50 (0,9 l/ha) lub Zolone 35 EC (2 l/ha). Opryskiwanie powtarza się na początku tworzenia się pąków kwiatostanowych II odrostu. Jeśli w łanie pojawiają się kwitnące kwiatostany, to można użyć wyłącznie preparatu Thiodan płynny 35 (1,2 l/ha) lub Zolone 35 EC (2 l/ha), Zolone 30 WP (2 kg/ha) wykonując zabieg po zakończeniu lotu pszczół.