Rak bakteryjny pomidora

Rozwojowi tej groźnej bakteriozy pomidora, znajdującej się na liście chorób kwarantannowych, sprzyjają stosunkowo wysokie temperatury powietrza i gleby oraz duża wilgotność. Toteż występuje ona częściej w szklarniach. Niemniej jednak obserwowana jest niekiedy na pomidorach uprawianych w polu. Charakterystycznym jej objawem jest dość szybkie więdnięcie roślin, zwykle w okresie dojrzewania pierwszych owoców. Najpierw liście z jednej tylko strony rośliny zwijają się podłużnie, więdną, brunatnieją i zamierają. W miarę rozwoju choroby więdną i zamierają całe rośliny. Na łodygach i ogonkach liściowych chorych roślin występują podłużne, brunatne smugi, które często pękają, wskutek czego tworzą się głębokie, podłużne ranki. W warunkach wysokiej wilgotności z pęknięć wycieka mętny śluz bakteryjny. Przy silnym porażeniu wiązki naczyniowe łodyg i ogonków liściowych brunatnieją, co jest widoczne na przekroju poprzecznym. Porażeniu mogą ulec również owoce. Na przekroju podłużnym chorych owoców widoczne jest zżółknięcie osi owocu lub miąższu. Na powierzchni owocu mogą wystąpić małe, okrągłe, początkowo białe, później brunatne plamki otoczone białą obwódką. Zapobieganie i zwalczanie. Zasadnicze znaczenie mają wszelkie czynności zapobiegające rozprzestrzenianiu się tej groźnej choroby pomidora. Zaliczamy do nich: staranne usuwanie i palenie chorych roślin, jak również resztek pożniwnych; odkażanie parą wodną (lub chemiczne) gleby w szklarni oraz ziemi przeznaczonej do produkcji rozsady; stosowanie 3—5-letniej przerwy w uprawie polowej pomidora na tym samym polu; wyłamywanie (zamiast wycinania) pędów bocznych. O wystąpieniu raka bakteryjnego należy poinformować najbliższą stację kwarantanny i ochrony roślin.